Tuesday, December 18, 2007

Γιατι γράφω;

Αφήγηση σημαίνει αντίσταση,
και σε αυτό το χαράκωμα της γραφής αντιστάθηκα στις εφόδους της πλανητικής μετριότητας, αυτής της θλιβερά μοναδικής προοπτικής ζωής και κουλτούρας που μας κληροδότησε ψυχορραγώντας ο 20ος αιώνας.

Γι'αυτό γράφω: για μιαν ανάγκη αντίστασης κατά της δυναστείας του μονοδιάστατου, της απάρνησης των αξιών που έχουν εξανθρωπίσει τη ζωή και λέγονται αδελφικότητα, αλληλεγγύη, αίσθημα δικαιοσύνης. Γράφω για να αντισταθώ στην απάτη, στη φενάκη ενός κοινωνικού μοντέλου στο οποίο δεν πιστεύω, γιατι δεν είναι σίγουρο ότι η λεγόμενη παγκσμιοποίηση θα επιτρέψει όλους τους κατοίκους του πλανήτη να γνωρίσουν και να κατανοήσουν ο ένας τον άλλον.

Γράφω γιατί έχω μνήμη και την καλλιεργώ γράφοντας για τους δικούς μου, για τους περιθωριακούς κατοίκους των περιθωριακών κόσμων μου, για τις ενσαρκωμένες ουτοπίες μου, για τους ένδοξους συντρόφους μου, άνδρες και γυναίκες, που ηττήθηκαν σε χίλιες μάχες και εξακολουθούν να ετοιμάζονται για τις επόμενες χωρίς να φοβούνται τις ήττες.

Λουίς Σεπούλβεδα απόσπασμα απο το τελευταίο αρθρό του με τίτλο "Γιατί γράφω;" στο βιβλίο "Η τρέλα του Πινοτσέτ" εκδόσεις Opera.

Εσύ που μου τον γνώρισες τώρα πρέπει να τον ακούσεις...
Σε ευχαριστώ και ανταποδίδω.

P.S Αυτοί που πρέπει να καταλάβουν θα καταλάβουν...

1 comment:

Leigh-Cheri said...

Από τότε που έπεσε στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο του Σεπούλβεδα, δεν μπόρεσα να σταματήσω να διαβάζω τα υπόλοιπα, το ένα μετά το άλλο. Κι αυτό γιατί ακριβώς δεν σταματά να είναι μαχητικός, ακέραιος και να προσπαθεί να μεταδώσει ελπίδα.
Πες μου όμως, πέρα από τα βιβλία, στην καθημερινότητά μας, πού είναι αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί εκεί παλεύεις μία, δύο, δέκα αλλά αν είσαι πάντα μόνος στο τέλος φτάνεις τα όριά σου...Αναρωτιέμαι...